به نقل از «خبرگزاری برنا»

وقتی که ممیزی ها در سینما و تلویزیون قاعده مرسوم ندارند/لطفا خطوط قرمز را تعریف کنید/چه کسی می داند خط قرمز کجاست؟

تاریخ انتشار: ۱۴ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۳۵۹۸۱۶

سال هاست که آثار مختلف سینمایی و تلویزیونی با چارچوب های متفاوت تولید روی آنتن و پرده می روند، این به آن معناست که گویا خطوط قرمز و ممیزی ها در هیچ یک از این مدیوم ها قاعده مشخصی ندارد، براساس مدیوم ها نیز طراحی نمی شود و البته در بیشتر مواقع گاهی براساس زمان و مناسبت ها متغیر است.

نقطه عجیب و غریب ماجرا اینجاست که گاهی اوقات خطوط قرمز در شبکه های مختلف نیز متفاوت است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با این وصف که طرح موضوعی در یک شبکه ممنوع و در شبکه دیگر مرسوم است.

حتی نوع پوشش و نوع گریم نیز گاهی در شبکه های مختلف چارچوب خاص خودش را دارد و این یعنی گاهی اوقات سلایق، بیش از قاعده و قانون عمل می کند و شاید قاعده مرسومی در این باب هنوز شکل نگرفته و تنها خودسانسوری سلیقگی برخی مدیران حرف اول را می زند که بر پیکره تفکر سازندگان دیکته می شود.

در اینکه برخی از مدیران سیما در سال های اخیر نگاهی منطقی تر و اصولی تر به طراحی موضوعات داشته اند و تنها مته به خشخاش نگذاشته و  سعی بر این دارند تا مسائلی که به چارچوب اعتقادی و عرفی کشور لطمه ای را وارد نمی کند را از لیست ممیزی ها خارج کنند تا نویسندگان و صاحبان آثار با دست و بال بازتری دست به قلم شده و برنامه سازی کنند شکی نیست اما هنوز کار داریم تا به جایی برسیم که باید!

کم ندیده ایم مدیرانی که کاسه داغ تر از آش هستند و بدون شناخت درست از روند تولید محتوا و برنامه سازی و نویسندگی و... برای حفظ کرسی شان به (نه) گفتن بی چون و چرا عادت دارند.

بی تردید تلویزیون نیاز دارد تا انعکاس درستی از جامعه باشد و واقعیت های مرسوم را بگوید و در این باره نمی توانیم هیچ برنامه سازی را به خودسانسوری عادت دهیم چراکه این مسئله بر کیفیت تولیدات تاثیرگذار است. اما گذر از این مرحله می تواند در بازگرداندن حجم وسیعی از مخاطب در رسانه تاثیری شگرف داشته باشد.

از داستان تلویزیون و خط و مشی مدیران که اصولا در ادوار مختلف متغیر است که بگذریم به سینمایی می رسیم که در بخش خصوصی و با سرمایه گذاری شخصی چراغش روشن است و عدم صدور پروانه نمایش می تواند لطماتی اقتصادی به همراه داشته باشد، طوری که بسیاری از علاقه مندان سرمایه گذاری فرهنگی را از این مسیر فراری دهد.

چگونه ممکن است فیلمنامه ای که پروانه ساخت گرفته است زمان اکران نتواند پروانه نمایش دریافت کند؟! چه اتفاقی می افتد که یک فیلم سینمایی را که روی کاغذ مجوز داشته است بعد از تولید، از اکران کنار می گذاریم؟

مگر در سینمای ما دست کارگردانان تا چه اندازه باز است که از یک فیلمنامه مجوزدار فیلمی بدون مجوز ساخته شود؟!

این یعنی در طول مدت اخذ پروانه ساخت تا صدور پروانه نمایش یا قوانین تغییر کرده است یا سلایق! یا اتفاقی رخ داده است که قصه ای که مدتی پیش دارای مجوز بوده حالا ممنوعیت دارد.

بی شک این مسئله نیازمند بررسی جدی است چراکه نمی توان از کنار سرمایه خصوصی که محصول  زندگی مردم است به این راحتی عبور کنیم. دیده نشدن یک فیلم نه تنها لطمات روحی و روانی به عوامل هنری یک اثر می زند، که ضرر و زیان اقتصادی آن نیز غیرقابل جبران است.

حتما می شود با طراحی راهکاری حداقل در سینما به وضعیت ممیزی ها، تا حدودی منطقی تر نگاه کرد و شرایط را مهیا کرد تا آثار سینمایی با کمترین برش روی پرده سینما برود و سازندگان کمترین ضرر و زیان مالی را در این باره متحمل شوند.

پرواضح است که سینما برای شکوفایی نیازمند فکرهای نو در قصه و ساختار است و با کشیدن ترمز نویسندگان و سازندگان عملا با افت تولیدات نمایشی مواجه خواهیم شد.

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: پوشش جامعه سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر برنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۳۵۹۸۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا سلبریتی‌ها جای کسی را در تئاتر تنگ کرده‌اند؟

حضور بازیگران سینما و تلویزیون، روی صحنه تئاتر، طی سال‌های اخیر، با موجی از واکنش‌های متفاوت مواجه بوده است. عده‌ای این حضور را غنیمت شمرده و آن را به نفع مصادیقی، چون جریان اقتصادی تئاتر نسبت دادند و در مقابل، برخی این حضور را ناامن دانسته و ساحت نمایش و صحنه را مبرا از آن رخداد‌هایی که مقابل دوربین سینما و تلویزیون می‌گذرد، می‌دانند.

خاک صحنه دامن‌گیر است

این تقابل طی سالیان اخیر، همواره به محلی در جهت مناقشه دو گروه تبدیل شده است، اما کفه قضاوت همواره به نفع موافقان این حضور، سنگینی کرده است علی‌الخصوص آن‌که طی ماه‌های اخیر، اخباری مبنی بر حضور اینفلوئنسر‌ها روی صحنه نمایش حسابی خبرساز شده بود. در چنین شرایطی استدلال موافقان حضور بازیگران سینما و تلویزیون در تئاتر این بود که در این زمینه، آیا حضور بازیگر حرفه‌ای موجه است یا حضور اینفلوئنسرها؟

بسیاری از بازیگرانی که امروز به ستاره‌های دنیای سینما، شبکه نمایش خانگی و تلویزیون تبدیل شده‌اند، از تئاتر شروع کرده‌اند و خاستگاه تئاتری دارنددر حال حاضر بازیگرانی، چون فرهاد آئیش، صابر ابر، بهرام افشاری، نادر فلاح، بهنام تشکر، کوروش سلیمانی، رامین ناصرنصیر، امیرحسین فتحی، نورا هاشمی، صدف اسپهبدی، محمد نادری نمایش‌هایی را به روی صحنه دارند؛ حضور بازیگران شناخته‌شده دیگر به پای ثابت تقویم سالیانه کشور تبدیل شده به‌گونه‌ای که در هر برهه زمانی در طول سال، بازیگران چهره‌ای را یافت می‌کنیم که نمایش‌هایی را به روی صحنه دارند.

لازم است به این نکته مهم اشاره کنیم که بسیاری از بازیگرانی که امروز به ستاره‌های دنیای سینما، شبکه نمایش خانگی و تلویزیون تبدیل شده‌اند، از تئاتر شروع کرده‌اند و خاستگاه تئاتری دارند و اکنون که پس از مدتی، دوباره به صحنه تئاتر بازگشته‌اند، نمی‌توان این ایراد را بر آنها وارد دانست که چرا خود را به هنر نمایش سنجاق می‌کنند. خاک صحنه دامن‌گیر است و اگر باید انتقادی را به این دسته از بازیگران وارد دانست، باید عنوان کرد که چرا در طول این مدت، در عرصه نمایش کم‌کاری داشته‌اند.

فارغ از این اتفاق، اگر بازیگری، خاستگاه تئاتری نداشته باشد و حالا به هر دلیلی درصدد تجربه‌اندوزی در این عرصه است، چرا باید جلوی این حضور را گرفت؟ نخست آن‌که تمرینات منحصر تئاتر سبب کسب مهارت‌های نوین و متفاوتی در آن بازیگر می‌شود که در ادامه مسیر بازیگری او تاثیرات مثبتی به همراه خواهد داشت.

چندین نمایش وجود دارند که از هیچ بازیگر چهره‌ای استفاده نکرده و بنابراین فضا برای کسانی که منحصرا فعالیت خود را در تئاتر دنبال می‌کنند به راحتی فراهم استثانیا سبب رونق اقتصادی تئاتر می‌شود که در تمام این سال‌ها به‌عنوان پاشنه آشیل نمایش مطرح بوده و ناملایمات بسیاری را در این هنر اصیل رقم زده است. ثالثا، هر نمایشی، نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده دارد. با توجه به حساسیت‌های بالایی که در این زمینه وجود دارد و البته وسواسی که به ویژه در نگاه کارگردان موجود است، نمی‌توان این‌گونه اندیشید که یک بازیگر با هر قابلیتی که داشت، می‌تواند به روی صحنه رفته و اساسا شایستگی چنین حضوری را ندارد چرا که تمام این موارد، از فیلتر کارگردان و دیگر صاحبان نمایش عبور کرده و چیزی به دلخواه بازیگر رقم نمی‌خورد.

فارغ از تمامی این موارد، هم‌اکنون چندین نمایش وجود دارند که از هیچ بازیگر چهره‌ای استفاده نکرده و بنابراین فضا برای کسانی که منحصرا فعالیت خود را در تئاتر دنبال می‌کنند به راحتی فراهم است و اینکه برخی عنوان می‌کنند حضور سلبریتی‌ها، محدود شدن فضای کاری هنرمندان عرصه تئاتر را تشدید می‌کند، منطق درستی نداشته و نمی‌توان بر آن تکیه کرد.

«حضور سلبریتی‌ها در عرصه تئاتر تاکنون منتج به اتفاق‌های خوبی شده که مهمترین آن، فروش بالای آن آثار بوده که اقتصاد این هنر را در طول سال با افزایش قابل‌توجهی همراه کرده و سبب می‌شود تا سانس‌های برخی از این نمایش‌ها تا روز‌های متوالی رزرو شده و سالن‌ها پر شوند»

هنر تئاتر در کشور، نسبت به سینما و شبکه نمایش خانگی، از برخی محدودیت‌های بعضا تاریخی رنج می‌برد. در طول این سال‌ها تلاش‌های بسیاری صورت گرفته تا بسیاری از این محدودیت‌ها مرتفع شود. رویکردی که قطعا با استقبال دوستداران و دلسوزان این هنر همراه است بنابراین نباید با ایراداتی از این دست، زمینه فعالیت در این عرصه را محدود کرد و مخاطب را نسبت به این هنر، دلسرد کرد. حداقل امروز که هنر نمایش، تلالویی ویژه در حیات پساکرونایی خود دارد، باید با همبستگی و دلسوزی، زمینه اعتلای بیشتر هنر تئاتر در کشور را رقم زد و موانع پیش‌رو را عقلانی و حساب‌شده مرتفع کرد.

منبع: ایرنا

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی